Danıştay 4. Daire Başkanlığı 2022/308 E. , 2023/247 K.
T.C.
D A N I Ş T A Y
DÖRDÜNCÜ DAİRE
Esas No : 2022/308
Karar No : 2023/247
TEMYİZ EDEN TARAFLAR : 1- …
VEKİLİ: Av. …
2- … Vergi Dairesi Başkanlığı
(… Vergi Dairesi Müdürlüğü)
…
VEKİLİ : Av. …
İSTEMİN KONUSU : … Vergi Mahkemesinin … tarih ve E: … , K: … sayılı kararının temyizen incelenerek aleyhlerine olan hüküm fıkralarının taraflarca bozulması istenilmektedir.
YARGILAMA SÜRECİ :
Dava konusu istem: Davacı adına “kanuni temsilci” sıfatıyla düzenlenen … tarih ve … , … , … , … sayılı ödeme emirlerinin iptali istenilmiştir.
İlk Derece Mahkemesi kararının özeti: Danıştay bozma kararı üzerine Vergi Mahkemesince verilen kararda; mahkemece ara kararı ile amme alacaklarının asıl borçlu şirket bakımından usulüne uygun kesinleşip kesinleşmediği, davacı adına ödeme emri düzenlenmesi için yasal şartların gerçekleşip gerçekleşmediğine ilişkin bilgi ve belgelerin istenildiği, gelen bilgi ve belgelerden ödeme emirlerinden bir kısmının dayanağı asıl borçlu şirket adına düzenlenen ödeme emirlerinin şirkete tebliğlerine ilişkin tebliğ alındılarının davalı idare tarafından ibraz edilemediği, bu borçların şirket adına ne şekilde kesinleştiği hususunun idarece ortaya konulmamasından dolayı ödeme emirlerinin bu kısımlarında hukuka uyarlık bulunmadığı, kalan ödeme emirlerinin dayanağı asıl borçlu şirket adına düzenlenen ödeme emirlerinin usulüne uygun tebliğ edildiği, söz konusu amme alacakları asıl borçlu şirket açısından usulüne uygun kesinleştiğinden kanuni temsilci olan davacıdan tahsili amacıyla düzenlenen dava konusu ödeme emirlerinin anılan kısımları yönünden hukuka aykırılık bulunmadığı sonucuna varılmıştır. Belirtilen gerekçelerle davanın kısmen kabul, kısmen reddine karar verilmiştir.
TEMYİZ EDEN DAVACININ İDDİALARI : Asıl borçlu olan şirketin tahsil edilemeyen bir vergi borcunun söz konusu olmadığı, 07/01/2021 tarihinde sunulan Gelir İdaresi Başkanlığı internet vergi dairesi vadesi geçmiş borç durumunu gösterir belge ile idare tarafından 21/12/2020 tarihinde asıl borçlu şirketin vadesi geçmiş bir borcunun bulunmadığına ilişkin yazının sunulduğu, mahkeme kararında ara kararı ile belge istendiği belirtilmiş ancak mahkemece beyan ve borçsuzluk yazısı örneğine rağmen aleyhe karar verildiği, haksız ve dayanaksız düzenlenen ödeme emirlerinde hukuka uyarlık bulunmadığından kararın aleyhe hüküm fıkralarının bozulması gerektiği ileri sürülmektedir.
TEMYİZ EDEN DAVALININ İDDİALARI : Davacı adına yapılan işlemlerde hukuka aykırılık bulunmadığından kararın aleyhe hüküm fıkralarının bozulması gerektiği ileri sürülmektedir.
DAVACININ SAVUNMASI : Cevap verilmemiştir.
DAVALININ SAVUNMASI : Cevap verilmemiştir.
TETKİK HÂKİMİ : …
DÜŞÜNCESİ : Temyiz istemlerinin reddi ile usul ve yasaya uygun olan Vergi Mahkemesi kararının onanması gerektiği düşünülmektedir.
TÜRK MİLLETİ ADINA
Karar veren Danıştay Dördüncü Dairesince, Tetkik Hâkiminin açıklamaları dinlendikten ve dosyadaki belgeler incelendikten sonra gereği görüşüldü:
İNCELEME VE GEREKÇE :
İdare ve vergi mahkemelerinin nihai kararlarının temyizen bozulması, 2577 sayılı İdari Yargılama Usulü Kanunu’nun 49. maddesinde yer alan sebeplerden birinin varlığı hâlinde mümkündür.
Temyizen incelenen karar usul ve hukuka uygun olup, dilekçelerde ileri sürülen temyiz nedenleri kararın bozulmasını gerektirecek nitelikte görülmemiştir.
KARAR SONUCU :
Açıklanan nedenlerle;
1. Tarafların temyiz istemlerinin reddine,
2. Temyize konu … Vergi Mahkemesinin … tarih ve E:…, K:… sayılı kararının ONANMASINA,
3. Temyiz giderlerinin istemde bulunanlar üzerinde bırakılmasına,
4. 492 sayılı Harçlar Kanunu’na bağlı (3) sayılı Tarife uyarınca, … TL maktu karar harcından, varsa evvelce ödenen harcın mahsubundan sonra kalan harç tutarının temyiz eden davacıdan alınmasına,
5. Dosyanın anılan Vergi Mahkemesine gönderilmesine,
6. 2577 sayılı İdari Yargılama Usulü Kanunu’nun (Geçici 8. maddesi uyarınca uygulanmasına devam edilen) 54. maddesinin 1. fıkrası uyarınca bu kararın tebliğ tarihini izleyen günden itibaren onbeş (15) gün içinde karar düzeltme yolu açık olmak üzere, 18/01/2023 tarihinde oybirliğiyle karar verildi.