Danıştay 4. Daire Başkanlığı 2019/206 E. , 2023/356 K.
T.C.
D A N I Ş T A Y
DÖRDÜNCÜ DAİRE
Esas No : 2019/206
Karar No : 2023/356
TEMYİZ EDEN (DAVALI) : … Vergi Dairesi Başkanlığı
(… Vergi Dairesi Müdürlüğü)
VEKİLİ : Av…
KARŞI TARAF (DAVACI) : … Sitesi ve İşhanı Genel Yöneticiliği
VEKİLİ : Av…
İSTEMİN KONUSU : … Bölge İdare Mahkemesi … Vergi Dava Dairesinin … tarih ve E:…, K:… sayılı kararının aleyhe olan hüküm fıkrasının temyizen incelenerek bozulması istenilmektedir.
YARGILAMA SÜRECİ :
Dava konusu istem: Davacı adına, elektronik ortamda beyanname verilmediğinden ve elektronik ortam şifresi alınmadığından bahisle 2011 ila 2016 yıllarının muhtelif dönemleri için 213 sayılı Vergi Usul Kanunu’nun mükerrer 355/1-1. maddesine göre kesilen özel usulsüzlük cezalarının kaldırılması istenilmiştir.
İlk Derece Mahkemesi kararının özeti: … Vergi Mahkemesinin … Tarih ve E:…,K:… sayılı kararıyla; davacı adına 31/12/2015 tarihi itibariyle 2010 yılına ilişkin olarak geçmişe yönelik mükellefiyet tesis edildiği, Çankaya Vergi Dairesi Müdürlüğü’nün … tarih ve … sayılı yazısıyla da davacının kurumlar vergisi mükellefi olduğundan 456 ve 467 Sıra No’lu Vergi Usul Kanunu Genel Tebliğleri uyarınca Elektronik tebligat sistemini kullanmak zorunda olduğu ve 01/04/2016 tarihine kadar “Elektronik Tebligat Talep Bildirimini ” bağlı bulundukları vergi dairesine vermeleri gerektiği, aksi halde cezai müeyyide uygulanacağı hususunun bildirildiği olayda; geçmişe yönelik olarak tesis edilen mükellefiyet sonucunda önceki dönemlerde yazılı bildirim yapılmadığından elektronik ortamda beyanname verilmesinin beklenemeyeceğinden kanuni süresi içerisinde elektronik ortamda beyanname verilmediğinden bahisle kesilen özel usulsüzlük cezasının; 2011 ila 2015 yıllarının muhtelif dönemlerinde hukuka uygunluk, 2016 yılı muhtelif dönemleri ile elektronik ortam şifresi almadığından bahisle kesilen kısmında ise hukuka aykırılık bulunmadığı sonucuna varılmıştır. Belirtilen gerekçelerle davanın kısmen kabul, kısmen reddine karar verilmiştir.
Bölge İdare Mahkemesi kararının özeti: Bölge İdare Mahkemesince; istinaf başvurusuna konu Vergi Mahkemesi kararının usul ve hukuka uygun olduğu ve taraflar tarafından ileri sürülen iddiaların söz konusu kararın kaldırılmasını sağlayacak nitelikte görülmediği belirtilerek 2577 sayılı İdari Yargılama Usulü Kanunu’nun 45. maddesinin 3. fıkrası uyarınca istinaf başvurusunun reddine karar verilmiştir.
TEMYİZ EDENİN İDDİALARI : Davalı tarafından, 213 sayılı Vergi Usul Kanunu’nun mükerrer 355/1-1. maddesi gereğince kesilen özel usulsüzlük cezasında hukuka uygun olduğu, kararın aleyhe olan hüküm fıkrasının bozulması gerektiği ileri sürülmektedir.
KARŞI TARAFIN SAVUNMASI : Temyiz isteminin reddi gerektiği savunulmuştur.
TETKİK HÂKİMİ : …
DÜŞÜNCESİ : Temyiz isteminin reddi ile usul ve yasaya uygun olan Bölge İdare Mahkemesi kararının onanması gerektiği düşünülmektedir.
TÜRK MİLLETİ ADINA
Karar veren Danıştay Dördüncü Dairesince, Tetkik Hâkiminin açıklamaları dinlendikten ve dosyadaki belgeler incelendikten sonra gereği görüşüldü:
İNCELEME VE GEREKÇE :
Bölge idare mahkemelerinin nihai kararlarının temyizen bozulması, 2577 sayılı İdari Yargılama Usulü Kanunu’nun 49. maddesinde yer alan sebeplerden birinin varlığı hâlinde mümkündür.
Temyizen incelenen karar usul ve hukuka uygun olup, dilekçede ileri sürülen temyiz nedenleri kararın temyize konu hüküm fıkrasının bozulmasını gerektirecek nitelikte görülmemiştir.
KARAR SONUCU :
Açıklanan nedenlerle;
1. Temyiz isteminin reddine,
2. … Bölge İdare Mahkemesi … Vergi Dava Dairesinin … tarih ve E:…, K:… sayılı kararının temyize konu hüküm fıkrasının ONANMASINA,
3. Temyiz giderlerinin istemde bulunan üzerinde bırakılmasına,
4. 2577 sayılı İdari Yargılama Usulü Kanunu’nun 50. maddesi uyarınca, kararın taraflara tebliğini ve bir örneğinin de Vergi Dava Dairesine gönderilmesini teminen dosyanın Vergi Mahkemesine gönderilmesine, 30/01/2023 tarihinde oybirliğiyle karar verildi.